This post is also available in:
Nederlands (Dutch)
21 december 2020
In het offerteverzoek d.d. 1 februari 2018 van het Ministerie LNV/Economische Zaken aan de Faculteit Diergeneeskunde van de Universiteit van Utrecht betreffende het opstellen van Handhavingscriteria ten behoeve van het Besluit houders van dieren art 3.4, wordt gesteld dat de voorwaarden die Oostenrijk aan het fokken van gezelschapsdieren stelt breed toepasbaar zijn. (bron: WOB gegevens)
Opmerkelijk is dat bij de offerteaanvraag hiernaar verwezen wordt echter in de verschenen Handhavingscriteria hiervan weinig zinnigs is terug te vinden.
In het Oostenrijkse ‘Tierschutzgesetz Verbot der Tierquälerei, §5 Abs. 1 und 2’ wordt immers iets heel anders gesteld dan we in de Handhavingscriteria terug kunnen vinden.
In eerste instantie stelt men in Oostenrijk dat onder “Qualzucht’ valt het fokken met genetische afwijkingen die ademnood tot gevolg hebben. Welnu men moet dus in eerste instantie aan tonen dat:
– Men er van uit kan gaan dat er hoge kans is op ademnood bij de nakomelingen en
– dat het erfelijk is.
De erfelijkheid is gebakken aan het fokken van rashonden echter de ademnood is niet een gevolg van kortsnuitigheid. Immers er zijn kortsnuitige rassen en honden die geen last hebben van ademnood. Er is ook geen causaal verband (oorzaak-gevolg verband) bewezen tussen de korte snuit en ademnood. Dit in tegenstelling tot dichte neusgaten, overgewicht, zacht gehemelte, dikke nek, etc. en ademnood. De oorzaken voor ademnood kunnen bij ieder ras verschillend zijn.
Kan men in Oostenrijk dus aan tonen dat het ras geen last heeft van ademnood dan kan men je niet strafbaar stellen voor ‘Qualzucht’ (mishandeling). Het grote verschil met Nederland is dat men fokken richting ademnood strafbaar stelt en niet het fokken met de korte neus.
Een tweede opmerkelijk verschil met Oostenrijk is nog veel interessanter namelijk dat men er van uit gaat dat voor de ‘Ausstieg aus der ‘Qualzucht’ ( het afstappen van mishandeling) enkele generaties nodig zijn. Men wordt als fokker in de gelegenheid gesteld de rassen te verbeteren binnen een aantal generaties. Men is dan niet in strijd met de wet (§ 5 Abs. 2). Er gelden dan overgangsregels.
Men stelt dat je dan in een goede documentatie schriftelijk moet vast leggen welke maatregelen genomen zijn om alsnog richting goede gezondheid te fokken.
‚In-Kraft-Treten und Übergangsbestimmungen, §44 Abs. 17: (17) Bei bestehenden Tierrassen, bei denen Qualzuchtmerkmale auftreten, liegt ein Verstoß gegen § 5 Abs. 2 Z 1 dann nicht vor, wenn durch eine laufende Dokumentation nachgewiesen werden kann, dass durch züchterische Maßnahmen oder Maßnahmenprogramme die Einhaltung der Bestimmungen dieser Gesetzesstelle gewährleistet werden kann.‘
De volgende gedocumenteerde maatregelen moeten dan worden genomen:
1. controle: de volledige en waarheidsgetrouwe vastlegging van alle feiten die relevant zijn voor de fokkerij: – Criteria voor de keuze van de fokkerij (bevindingen, prestatiegegevens, enz.) – Stamboom – Nakomelingen met inbegrip van dode foetussen en doodgeborenen – Nakomelingen die beschadigd en geëuthanaseerd geboren zijn – Aard en ernst van de schade.
2. planning:presentatie van de fokdoelstellingen op korte, middellange en lange termijn en van de concrete fokcontrolemaatregelen om mishandelingskenmerken (ademnood door dichte neusgaten etc). te verminderen of uit te schakelen, rekening houdend met de tijdsfactor.
3. evaluatie:voortdurende vergelijking tussen de definitie van het doel en de mate waarin het doel is bereikt. Kortom in Oostenrijk wordt zorgvuldig fokken met testen en fokwaardeschatting om de problemen te verminderen binnen de rashondenpopulatie mogelijk gemaakt. Het is jammer te moeten constateren dat deze zorgvuldige Oostenrijkse benadering het heeft moeten afleggen tegen de voortdurende druk om eenvoudige (lees: ‘goedkope’) handhaving mogelijk te maken zoals uit de WOB gegevens meermaals blijkt.
Stichting Ras en Recht
Edwin Meyer Viol